Volgens Ron doe ik hele rare dingen voor een mooie foto: stil staan op de weg, op m’n buik of rug liggen en zo. Ik weet nergens van….  Ik kijk gewoon om me heen, zie mooie beelden en krijg een onbedwingbare behoefte dit vast te leggen.  

Zo ook vandaag. Afgelopen week hadden we 3 klushelden uit Nederland in de herberg. Na een week buffelen met groot effect, bracht ik hen vandaag naar de trein in Kitzbühel.

Bij ons zijn er wat sneeuwplukjes te zien, maar binnen 5 minuten zitten we middenin een dik pak sneeuw, en het wordt steeds meer. Ondertussen kijk ik rond en zie ik heel veel mooie beelden. Zo sprookjesachtig.

Ik kan nu niet stoppen natuurlijk, maar ik verheug me al op de terugweg. Dan ga ik absoluut foto’s maken.

We zijn mooi op tijd bij het station in Kitzbühel en na afscheid genomen hebben van de mannen, rij ik weer terug. Ik hoop op een voorspoedige reis voor hen, maar het zal spannend worden gezien de sneeuwberichten uit Zuid-Duitsland.

Al rijdend speur ik naar een plek om de auto neer te zetten en mooi plaatjes te schieten. Dat valt nog niet mee met al die sneeuw. Ah, daar zie ik een zijweg, waar net een auto uit komt. Dan is tie in ieder geval berijdbaar.

Ik rij er in, zet snel de auto stil en struin heerlijk door de sneeuw om foto’s te maken. Ik voel me een blij kind en geniet met volle tuigen. Wat hou ik van sneeuw.

Ondertussen sneeuwt het gestaag door. Ik moet nog ruim een uur, dus ik ga weer autowaarts. Even draaien en ik zit zo weer op de weg……., dacht ik.

Oh nee, de wielen doen heel erg hun best, maar ik kom geen halve meter van m’n plek. Niet vooruit en niet achteruit. Wat nu?  Ik raak lichtelijk in paniek. Ben ik weer met m’n foto’s maken. Had ik maar in beweging gebleven op de weg.

Moet ik er nu echt sneeuwkettingen om gaan doen? Ik bel Ron. Misschien kan hij me er uit praten, maar we komen toch op de kettingen uit. Ik kijk naar de gebruiksaanwijzing en naar de kettingen, doe een paar pogingen, maar mijn paniek neemt alleen maar toe. Dit gaat me niet lukken. Weer Ron bellen, maar ja, wat kan hij anders doen dan me geruststellend en liefdevol toe spreken en voor stellen om de Oostenrijkse ANWB te bellen? Nog één ding proberen. De banden zoveel mogelijk sneeuwvrij maken en de kettingen voor de voorwielen leggen.

Als ik de sneeuw weg probeer te halen, stopt er een pick-up truck naast me met 3 mannelijke engelen. Ze spreken een beetje Duits, maar met elkaar een Oost-Europese taal. Ze vragen of ze me kunnen helpen. En met z’n drieën liggen ze in de sneeuw de kettingen om mijn wielen te doen. Ik volg hun bevelen op: stuur naar rechts draaien, naar links, rechtuit, ietsje vooruit rijden en weer achteruit.

Zo eenvoudig is het dus blijkbaar niet, en zeker niet in je uppie. Nog een paar bevelen, en ik rij voorzichtig de weg op. Danke, danke, danke viehlmals!!

Die kettingen gaan er niet meer af voordat ik thuis ben, ook als er geen sneeuw ligt. En ik ga niet meer stil staan, al zie ik veel prachtigs!

In Matrei ligt geen sneeuw, maar ik hobbel vrolijk over de keien verder. Maximaal 50 km per uur, maar wat maakt het uit, ik rij. En zo kom ik ratelend bij de herberg aan. Heerlijk thuis.

De klusmannen blijken met de trein gestrand te zijn in Kufstein. Er rijdt geen trein verder vanwege de sneeuw. Dat wordt een extra nachtje in Oostenrijk.

En wat heb ik hier van geleerd? Op de sneeuwschuivergebaande wegen blijven (en naar m’n man luisteren, zegt Ron).
Maarja, ik heb wel mooie foto’s