So schnell wie möglich….

Twee weken in Oostenrijk, twee weken nog maar. Het lijkt al veel langer.

Na verschillende mooie en intense afscheidsmomenten en een dag in pakken, rijden we op een dinsdag ’s middags om 16:00 uur weg uit Nederland. We komen de volgende dag na een overnachting aan in onze nieuwe woonplaats Matrei. Wat komt er veel uit die 2 verhuisbussen. De meeste dingen worden neer gezet in de ontbijtruimte en daar zitten we dan moe te wezen tussen alle opgestapelde spullen.

Veel tijd om uit te rusten en van alles bij te komen van de laatste maanden hebben we niet.

Ruimen, ruimen, ruimen en ondertussen genieten van het prachtige zonnige weer waarmee we verwelkomd zijn. De eerste dagen staan in het teken van alle spullen zoveel mogelijke op de juiste plaats brengen en ondertussen wordt er ook van alles geleverd: ledikanten, hoekbanksets, kasten, stoelen.

De chaos wordt alleen maar erger in plaats van minder.

In die chaos realiseren we ons dat we behoefte hebben aan perspectief. Alvast een plaatje maken van hoe we het hebben willen. We hangen vast wat nieuwe gordijnen op en maken een gezellig hoekje. Dat geeft ons weer nieuwe energie en extra motivatie.

Naast dingen in huis moeten er ook gelijk zaken geregeld worden. Op vrijdagmorgen zijn we ‘ontboden’ bij onze belastingadviseur die ons uit legt hoe ze van alles aangeleverd wil hebben. Ze herhaalt dit ongeveer 3 tot 6 keer alsof we de indruk geven het niet te snappen. We noemen haar ‘De Keizerin’ en hebben stiekem ontzag voor haar. Als de keizerin spreekt, gaan we direct rennen. We moeten zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde stad Lienz om ons te melden bij de Wirtschaftskammer (WKO), de Oostenrijkse kamer van koophandel, voor een exploitatievergunning. Zonder die vergunning kunnen we niet verhuren. We krijgen een naam mee van de keizerin en krijgen de indruk dat dat gelijk geregeld kan worden. Dus rijden we diezelfde vrijdag naar Lienz. Daar moeten we toch heen want bij het inschrijven als burger van de gemeente Matrei hoorden we dat we ons zo snel mogelijk moeten melden bij Bezirkhauptmannschaft Lienz. Waarom weten we niet precies maar dat zien we dan wel weer.

Bij de WKO blijkt het toch niet zo simpel te zijn. Ik moet een Verklaring Omtrent Gedrag (VOG) overleggen uit Nederland en die moet in het Duits vertaald zijn. Nu heb ik de Nederlandse versie nog, maar nee, de VOG mag niet ouder dan 3 maanden zijn. Verder moeten we nog wat zaken aan leveren. Enigszins ontmoedigd haasten we ons naar het Bezirkhaupmannschaft. Kijken wat ons daar te wachten staat. Met onze Nederlandse instelling hebben we niet gerekend op de pauze van 12 tot 14 uur. Laten we daar nu net een paar minuten voor 12 binnen stappen. Ons wordt vriendelijk doch duidelijk gemeld dat we te laat zijn. We krijgen formulieren mee en moeten so schnell wie möglich terug komen met de ingevulde formulieren. Gelukkig is het vrijdag den hebben we even een paar dagen respijt. Wat een gedoe allemaal. Zou makkelijk zijn als we ons nu gewoon alleen maar zouden kunnen richten op het gereed maken van het huis voor de gasten. Helaas werkt het niet zo.

De eerste volgende maandag is de dag dat de jongens voor het eerst naar school gaan. Ze zijn zenuwachtig en wij ook. Gelukkig worden ze heel positief ontvangen en wordt er alles aan gedaan om de overgang soepel te laten verlopen en de jongens op hun gemak te stellen. De eerste schooldag hebben de jongens goed door gemaakt hoewel het met de taal best lastig is.

Weer een horde genomen.

De keizerin meldt zich per mail dat we so schnell wie möglich een formulier aan moeten vragen bij onze Nederlandse zorgverzekering die inmiddels gestopt is. We ontdekken dat ze een paar woorden vaak gebruikt namelijk schnell en unbedingt. Dat laatste betekent ‘absoluut’. Uiteraard springen we in de houding en bellen de zorgverzekering. We weten namelijk dat de keizerin ons echt wil helpen en behoeden voor vervelende omstandigheden. Het is chaos in haar kantoor wat ordners betreft en er mag ook wel eens een stofdoek over de vensterbanken gehaald worden maar ze is goed in haar vak. Het bewuste formulier wordt per post opgestuurd dus dat duurt wel een week. Voldoet eigenlijk niet aan schnell en de keizerin vraagt ons diverse keren om het formulier en vergeet de toevoeging ‘wie möglich’ waarschijnlijk.

Ondertussen breken we ons hoofd over een Duitse versie van een VOG. Het Nederlandse aanvraagformulier is makkelijk te downloaden maar dan komt er een ingewikkelde stap. Een deel moet namelijk ingevuld worden door de instelling die het vraagt. En dus rijden we weer richting Lienz.

Mmmmm, er blijkt niet alleen een pauze te zijn van 2 uur maar op vrijdagmiddag zijn ze dicht.

Even een paar keer flink grommen en slikken en verder weer. Want er gebeurt veel in huis: oud meubilair en vloerbedekking er uit, vloeren leggen, schoon maken, meubels in elkaar zetten. En, hoe geweldig, we krijgen hulp uit Nederland en Oostenrijk. Een oud-collega/vriendin komt spontaan onze kant op rijden en gaat als een volleerde poetsvrouw en meubel-in-elkaar-zetter door het huis.

Mensen uit de kerkelijk gemeente bieden hulp aan nadat de voorganger gezegd heeft dat we wel wat hulp kunnen gebruiken. En Osttirolers werken keihard, dat hebben we inmiddels wel gemerkt. Echt geweldig en we worden gelijk wegwijs gemaakt in waar spullen te verkrijgen zijn en hoe je één ander aan pakt. Heel bijzonder dat we zoveel hulp krijgen.

Op maandag rijden we weer naar Lienz om de VOG verder te ‘organiseren’. Mevrouw van de WKO zegt dat ze deze Nederlandse versie niet kan in vullen en ondertekenen. Tja, wat nu en we kijken haar vragend aan. Ze geeft aan dat het Gemeindeamt Lienz ons misschien wel verder kan helpen. Zucht, dit lijkt toch wel een beetje een kastje-muur-verhaal. Oké, snel daar heen dan maar.

We worden blij verrast want ze snappen gelijk waar we het over hebben en het kan daar gewoon geregeld worden! De Oostenrijkse versie krijgen we gelijk mee en de Nederlandse moet uit Wenen komen en wordt binnen een week naar ons opgestuurd. En daar hoeven we maar € 16,50 voor te betalen. Nou ja zeg, had die dame van de WKO dat niet gelijk kunnen zeggen? Dan waren we anderhalve week geleden unbedingt al net zo ver geweest als nu. Optimistisch door dit onverwachte succes gaan we gelijk naar het Bezirkhaupmannschaft met de ingevulde formulieren. Onze contactpersoon wil weten hoe we in ons onderhoud gaan voorzien. ‘Ah, B&B! Is dat al gemeld bij onze afdeling Gewerbe?’ Nou, nee, niet dat we weten. We zijn bezig met het proces bij de WKO. Oké, nou, dat moet u eerst regelen.’ Contactpersoon belt en we dienen ons so schnell wie möglich een verdieping lager te melden bij mevrouw Huppeldepup. We rapen onze paperassen weer bij elkaar en zakken naar beneden af. Mevrouw Huppeldepup vraagt of het proces bij de WKO al afgerond is. Nee dus. Dat is eerst nodig. Aha, na 2 weken zijn de processtappen eindelijk duidelijk. Had fijn geweest als de dame van WKO ons de volgorde van de stappen gemeld had. Dat had ons veel stress, frustratie en heen-en-weer-gerij gescheeld. Maar hoe moet dat nu met so schnell wie möglich? U heeft nog wel wat tijd, stelt mevrouw Huppeldepup ons gerust. Het moet binnen 3 maanden geregeld zijn.

We gaan het allemaal so schnell wie möglicht schaffen. Unbedingt! En ondertussen genieten we van de prachtige omgeving en voelen we ons bevoorrecht hier te mogen wonen.

Na 2 weken zijn we veel ervaringen rijker. Wordt vervolgd!